"Nie ma dzieci - są ludzie..." - Janusz Korczak

 

 KONWENCJA- jest to zbiór przepisów, które mówią jakie dzieci mają prawa i jak należy ich przestrzegać. Polska podpisała Konwencję o Prawach Dziecka w 1991 roku. Oznacza to, że zobowiązuje się do przestrzegania i szanowania praw wszystkich dzieci.

Prawa Dziecka zawarte w Konwencji o Prawach Dziecka
 

·         Prawo do życia i rozwoju - oznacza, że nikogo nie wolno pozbawić życia, a dorośli muszą stworzyć dziecku warunki do prawidłowego rozwoju

·           Prawo do życia bez przemocy i poniżania -   oznacza, że bicie, znęcanie, okrutne i poniżające traktowanie są niedopuszczalne i karalne

·           Prawo do wychowania w rodzinie-   oznacza, że nikomu nie wolno zabrać dziecka od rodziców, chyba że z bardzo ważnych powodów; gdyby zdarzyło się, że rodzice będą osobno dziecko ma prawo do kontaktów z obojgiem rodziców

·         Prawo do wypowiedzi- oznacza, że w ważnych sprawach dotyczących dzieci, dziecko samo może wygłosić swoje zdanie, opinie, oświadczyć własną wolę

·           Prawo do stowarzyszania-   oznacza, że dziecko może należeć do organizacji młodzieżowych, jeżeli ma 16 lat samo decyduje o swojej przynależności

·           Prawo do swobody myśli, sumienia, religii  - oznacza, że jeśli dziecko jest wystarczająco świadome - samo decyduje o swoim światopoglądzie, wcześniej jedynie rodzice mają prawo nim kierować

·           Prawo do nauki  - oznacza, że dziecko może uczyć się tak długo, jak pozwalają na to jego zdolności, jeżeli ma 6 lat może zacząć naukę

·         Prawo do tożsamości- oznacza, że dziecko musi mieć nazwisko, obywatelstwo, poznać swoje pochodzenie, mając 13 lat musi być zapytane o zgodę, gdyby miało zostać adoptowane, a także gdyby miało mieć zmienione nazwisko

·         Prawo do informacji- oznacza, że dziecko powinno poznać swoje prawa, powinno mieć dostęp do różnych źródeł wiedzy

·         Prawo do prywatności- oznacza, że dziecko może dysponować własnymi rzeczami, ma prawo do tajemnicy korespondencji, nikomu nie wolno bez bardzo ważnych powodów wkraczać w jego sprawy osobiste i rodzinne.

Tekst zaczerpnięto ze strony   http://www.dzieci.org.pl/pr6a.html

 

MEDIALNE DZIECI

Media zawładnęły edukacją współczesnego dziecka, młodzieży oraz światem dorosłych, w którym jest brak czasu na czytanie bajek, spacer, rozmowy. A przecież wcale tak być nie musi. To my dorośli jesteśmy w pełni odpowiedzialni za to, co ogląda i w co gra nasza pociecha, dlatego pozwólmy jej cieszyć się jak najdłużej zdrowym dzieciństwem, którego nic już nigdy nie zwróci. Na rodzicach spoczywa obowiązek nauczenia dzieci rozsądnego korzystania z telewizji, a maluch jak najrzadziej powinien być zostawiany sam przed telewizorem. Rodzina stanowi bastion stabilizacji bezpieczeństwa, przez który gwałt i brutalność nie powinny przeniknąć. Wszystkie inne grupy i instytucje, w tym szkoła mają jedynie charakter wspomagający.

Badania dowodzą, że najbardziej szkodliwy wpływ agresji telewizyjnej zauważa się w wieku przedszkolnym i wczesnoszkolnym. Wyuczone w tym wieku reakcje mogą utrwalić się na całe życie. Psychologowie biją na alarm, wskazując wyraźny związek zachowań agresywnych dzieci i młodzieży z treścią oglądanych bajek czy gier komputerowych, które:

- powodują zobojętnienie i znieczulenie na agresywne bodźce, ( z czasem dziecko się przyzwyczaja do coraz          brutalniejszych scen, odbiera je bez emocji),

- wywołują agresję – dziecko staje się wrogo i nieufnie nastawione do innych, chce w każdej sytuacji dominować, atakuje bez powodu, często dla samej przyjemności sprawienia komuś bólu,

- powodują nagromadzenie się negatywnych emocji, które ujawniają się najczęściej w lękach, zaburzeniach snu, nadpobudliwości, hałaśliwości,

- niszczą pozytywne wzorce osobowościowe,

- prowadzą do zachowań antyspołecznych, dzieci nie potrafią się same bawić, czekają na pomysły, nudzą się, mają problem z koncentracją,

    „MAŁY TELEWIDZ”

Mam trzy latka, trzy i pół,

Brodą sięgam ponad stół

Siedzę przed telewizorem,

Póki oczka nie rozbolą,

I oglądam, co się da

Nawet, gdy to długo trwa

Rano w bajce o króliku

-Kaczka robi mnóstwo krzyku,

A gdy ktoś ją walnie: łup

-To odpada kaczce dziób.

Kogut toczy wojnę z psem

Żaden z nich nie wygra, wiem

Ale fajna bijatyka

Pióra lecą, gra muzyka!

Przy obiadku zerknę sobie

-Conan się rozprawia z wrogiem,

Barbarzyńca mieczem trach!

-Już się głowa turla w piach.

Zjadam wszystko z talerzyka, patrząc jak krew z wroga sika.

Wieczorem obejrzę za to

„Park Jurajski” z moim tatą

-Słyszałem, że dinozaury,

Kilka osób tam pożarły.

Bo ja lubię sceny mocne

Jestem w końcu sporym chłopcem!

A jak będę duży całkiem,

Kupię do bejsbola pałkę

I pokażę wszystkim wam,

Że też się na walkach znam!

(Wiesława Karwacka –Dec, za Gazetą Telewizyjną 17 – 24. 04.1998r.)

 

Jak kochać dziecko

Mamo! Tato!

·        Nie psuj mnie, dając mi wszystko, o co cię proszę. Niektórymi prośbami jedynie wystawiam cię na próbę.

·        Nie obawiaj się postępować wobec mnie twardo i zdecydowanie. Daje mi to poczucie bezpieczeństwa.

·        Nie pozwól mi na utrwalanie złych nawyków. Ufam, że ty pomożesz mi się z nimi uporać.

·        Nie postępuj tak, abym czuł się mniejszy niż jestem. To sprawia, że postępuję głupio, by udowodnić, że jestem duży.

·        Nie karć mnie w obecności innych. Najlepiej mnie przekonasz, mówiąc do mnie spokojnie i dyskretnie.

·        Nie chroń mnie przed konsekwencjami tego, co zrobiłem. Potrzebuję również bolesnych doświadczeń.

·        Nie przejmuj się zbytnio, gdy mówię, że cię nienawidzę. To nie ciebie nienawidzę, ale ograniczeń, które stawiasz przede mną.

·        Nie przejmuj się zbytnio moimi małymi dolegliwościami. Pomyśl jednak, czy nie zdobywam przy ich pomocy twojej uwagi, której tak bardzo potrzebuję.

·        Nie gderaj. Będę się bronił, udając głuchego.

·        Nie dawaj pochopnych obietnic. Czuję się bardzo zawiedziony, gdy ich nie dotrzymujesz.

·        Nie przeceniaj mnie. To mnie krępuje i czasem zmusza do kłamstwa, by cię nie zawieść.

·        Nie zmieniaj swoich zasad postępowania w zależności od układów. Czuję się wtedy zagubiony i tracę wiarę w ciebie.

·        Nie zbywaj mnie, gdy zadaję ci pytania. Znajdę informację gdzie indziej, ale chcę, abyś to ty był moim przewodnikiem po świecie.

·        Nie mów, że mój strach i obawy są głupie. Dla mnie są one bardzo realne.

·        Nigdy nawet nie sugeruj, że ty jesteś doskonały i nieomylny. Przeżywam wielki wstrząs, gdy widzę, że taki nie jesteś.

·        Nigdy nie myśl, że przepraszanie mnie jest poniżej twojej godności. Wzbudza ono we mnie prawdziwą serdeczność i wdzięczność.

·        Nie zabraniaj mi eksperymentowania i popełniania błędów. Bez tego nie mogę się rozwijać.

·        Nie zapominaj, że szybko dorastam. Dotrzymuj mi kroku.

 

 

 

 

DOJRZAŁOŚĆ SZKOLNA

Mianem „dojrzałości szkolnej” określa się moment równowagi między wymaganiami szkoły, a możliwościami rozwojowymi dziecka. Dziecko dojrzałe do szkoły osiąga właściwości, które pozwalają mu podołać obowiązkom i zadaniom szkolnym. Dziecko jest gotowe do spełniania tych zadań, chce iść do szkoły, chce się uczyć, potrafi bawić się z innymi dziećmi i podporządkować się określonym zasadom. Powszechnie uznaje się, że istotnym elementem dojrzałości szkolnej dziecka jest prawidłowy rozwój.

Dojrzałość szkolnajest to taki poziom rozwoju dziecka, który umożliwi mu podołanie różnym obowiązkom jakie niesie ze sobą życie szkolne. Dojrzałość szkolna to nie tylko umiejętność czytania, pisania i liczenia, ale też:
-umiejętność uważnego słuchania wypowiedzi i poleceń nauczyciela oraz wykonywanie tego o co prosi;
-umiejętność stosowania właściwych norm współżycia w grupie rówieśniczej;
-współdziałania z nauczycielem i kolegami;
-wytrwałość w pracy
-rozumienie zadań i próby wykonywania ich bez pomocy;
-koncentracja uwagi;
-pilność i wytrwałość;
-umiejętność myślenia krytycznego i przyczynowo-skutkowego;

Obok rozwoju intelektualnego i społecznego dzieci muszą osiągnąć odpowiedni poziom rozwoju biologicznego, na który składa się:
-stan zdrowia;
-rozwój sił fizycznych;
-sprawność motoryczna;
-dobra koordynacja ruchów;

Dziecko 7-letnie dojrzałe pod względem fizycznym jest ogólnie sprawne ruchowo. Posiada dobrą sprawność manualną i niezaburzoną koordynację wzrokowo-ruchową. Jego zmysły funkcjonują poprawnie, i jest stosunkowo odporne na choroby i zmęczenie.

Dziecko dojrzałe pod względem emocjonalno-społecznym jest w znacznym stopniu samodzielne. Łatwo i chętnie nawiązuje kontakty z nauczycielem i rówieśnikami. Posiada umiejętność podporządkowania się niezbędnym wymaganiom dyscyplinarnym. Jest obowiązkowe i niezwykle wrażliwe na opinię nauczyciela. Cechuje je taki stan równowagi nerwowej, który umożliwia opanowanie reakcji emocjonalnych.

Pod względem dojrzałości emocjonalnej dziecko powinno być aktywne poznawczo oraz powinno chcieć się uczyć. Interesuje się czytaniem i pisaniem, orientuje się w najbliższym otoczeniu, rozporządza zasobem doświadczeń i wyobrażeń, które są podstawą do rozwoju pojęć. Uważnie i ze zrozumieniem słucha słów nauczyciela oraz wypełnia jego polecenia. Wypowiada się, opowiada, wyraża życzenia, pytania, własne sądy i oceny w sposób zrozumiały dla otoczenia.

W zakresie gotowości do czytania i pisania dziecko potrafi dokonywać syntezy oraz analizy spostrzeżeniowej i słuchowej niezbędnej przy różnicowaniu kształtów, dźwięków, ich rozpoznawania i odtwarzania. Rozumie znaczenie wyrazów jako odpowiedników słów. Posiada orientację przestrzenną ułatwiającą rozpoznawanie i odtwarzanie kierunków, położenia i proporcji odwzorowywanych form graficznych. Umie kontrolować wzrokiem własne ruchy, co pozwala n świadome nimi kierowanie.

Pod względem umiejętności matematycznychdziecko powinno rozumieć i określić stosunki przestrzenne, czasowe i ilościowe w praktycznym działaniu. Klasyfikuje przedmioty według przeznaczenia, wielkości, kształtu i koloru. Umie, przy pomocy środków dydaktycznych dodawać i odejmować w zakresie 10.

Na dojrzałość szkolną mają wpływ następujące czynniki:
-czynniki indywidualne-czyli wrodzone właściwości organizmu, a przede wszystkim ośrodkowego układu nerwowego, podłoża wyższych czynności psychicznych. Należą do nich też potrzeby, skłonności i dążenia dziecka;
-czynniki środowiskowe-chodzi tu o wpływy rodziny i przedszkola. W literaturze znaleźć można 3 główne grupy czynników rodzinnych wpływających na dojrzałość szkolną dziecka,są to:
· warunki materialne- a więc dochody, sytuacja mieszkaniowa, wyposażenie gospodarstwa domowego, gdyż od tego zależy jak rodzina będzie zaspokajała potrzeby dziecka;
· warunki kulturalne-, czyli poziom wykształcenia rodziców, kultura językowa rodziców, potrzeby kulturalne, zasady wychowania dzieci, sposoby spędzania czasu wolnego. Warunki te w sposób znaczący wpływają na rozwój intelektualny i osiągnięcia szkolne dziecka.
· Warunki społeczno- psychologiczne- struktura rodziny, osobowość rodziców, stosunki między rodzicami, postawy rodziców wobec dzieci, oraz atmosfera panująca w domu. Dla osiągnięcia dojrzałości szkolnej przez dziecko znaczenie ma to, czy dziecko żyje w rodzinie jedno czy wielopokoleniowej. Rodzina wielodzietna z reguły stwarza lepsze warunki dla rozwoju osobowości dziecka, gdyż zmusza do liczenia się z innymi, rozwija postawy opiekuńcze. Dzieci z tych rodzin szybciej się usamodzielniają, osiągają wyższy poziom dojrzałości emocjonalnej, lepiej potrafią współdziałać z innymi. Jeżeli w takiej rodzinie warunki materialne są niewystarczające, rodzice obarczeni nadmiarem obowiązków nie są w stanie zaspokoić wszystkich potrzeb dzieci.

Przygotowanie dziecka do osiągnięcia dojrzałości szkolnej jest wspólnym zadaniem rodziców oraz nauczycieli przedszkola. Rola rodziców w tym zakresie polega na:
-dbałości o zdrowie fizyczne dziecka;
-kształtowanie prawidłowej wymowy, rozwoju słownictwa poprzez rozmowy, kontakt z dzieckiem, umożliwienie mu towarzystwa rówieśników;
-rozwijanie logicznego myślenia i zapamiętywania poprzez pobudzanie do obserwacji, rozmowy, wyjaśnianie i wyciąganie wniosków;
-wyrabianie umiejętności słuchania, koncentracji uwagi;
-kształtowanie umiejętności spostrzegania istotnych szczegółów, analizowania i syntetyzowania poprzez gry i zabawy(domino, gry kostkowe);
-dbałość o prawidłowy rozwój ruchowy dziecka, ćwiczenie sprawności manualnej;
-uczenie dbałości o pomoce szkolne i utrzymywanie porządku;
-rozbudzanie zainteresowania szkołą, nauką;
-przygotowywanie do samodzielności;
-wyrabianie umiejętności współpracy i współżycia w grupie;
-stworzenie odpowiednich warunków do zabawy, pracy i wypoczynku

 

Wstąpienie do szkoły to wielka zmiana w życiu dziecka.Przejście od dominującej w okresie przedszkolnym działalności zabawowej do nauki szkolnej oznacza dla niego pojawienie się poważnego obowiązku osobistego i społecznego. Od chwili pójścia do szkoły gruntownie zmienia się codzienny tryb życia i zajęć dziecka: musi wstawać na czas, dostosować się do regulaminu szkoły i dobrze opanować wiadomości i umiejętności przewidziane programem szkolnym. Wkroczenie do szkoły wiąże się też z koniecznością nawiązywania przez dziecko kontaktów z grupą rówieśniczą. We wczesnym wieku szkolnym dzieci chcą się jeszcze często bawić, ale jednocześnie muszą wejść w obowiązki ucznia. W tej sytuacji dobrym narzędziem pedagogicznym są metody zabawowe i aktywizujące, które pozwalają dziecku uczyć się poprzez zabawę. Szczególnym wyzwaniem dla warsztatu pedagoga jest właściwa współpraca z rodziną ucznia, która stanowi istotne podłoże w rozwoju dziecka oraz jest decydującym czynnikiem w kształtowaniu jego reakcji psychicznych i emocjonalnych.

 

JAK POMAGAĆ SWOJEMU DZIECKU PRZEJŚĆ PRZEZ SZKOŁĘ –7 przykazań szkolnych

1) Nie strasz szkołą.
Rodzice często wpajają pierwszoklasistom lęk: "Zobaczysz, jak pójdziesz do szkoły, to dopiero będzie". W ten sposób zaszczepiamy w dziecku strach przed szkołą, lęk przed nauką, nauczycielami. Tym sposobem nie pomożemy dziecku przystosować się do nowych obowiązków.

2) Wspieraj, a nie wyręczaj.
Pozostawmy naukę dziecku, to przecież jego zadanie. My możemy jedynie dziecko wspierać: pomóc mu znaleźć czas i miejsce na odrobienie lekcji, zainteresować książką, filmem, wytłumaczyć zadanie, kiedy samo sobie nie radzi i przychodzi z prośbą o pomoc. Ale nie odrabiajmy lekcji za niego ani nawet razem z nim. Oczywiście większość z nas postępuje inaczej. Często to nam zależy, aby dziecko odrobiło lekcje ( odciągamy od telewizora, komputera), kilkakrotnie powtarzamy: odrób zadanie! Ustalmy z dzieckiem zasady
(najlepiej na początku roku szkolnego), a potem przestrzegajmy ich.

3) Schowaj swoje ambicje do kieszeni.
Rodzice mają ambicje, żeby ich dziecko zostało lekarzem, muzykiem, inżynierem. Oczywiście mają prawo do tego, ale bez przesady.
Jeżeli my uważamy, że jakiś zawód jest wymarzony dla naszego dziecka, to wcale nie znaczy, że uszczęśliwi on nasze dziecko. Chcemy by córka interesowała się np. informatyką, spróbujmy ją tym zafascynować. Jednak dopuśćmy możliwość, że może to odrzucić, bo dla niej to będzie nudne. Zauważmy, jaki ma talent, i pomóżmy jej go rozwijać.

4) Mądrze motywuj.
Wielu rodziców uważa, że groźba pasa lub awantury zmotywują dziecko do nauki. Nieprawda. Od kar lepsze są nagrody, ale tu trzeba również ostrożnie postępować. Złotym środkiem będzie drobna nagroda w postaci uznania rodziców, pochwały. Nie doprowadźmy do tego, aby dziecko uczyło się tylko dla nagrody ( np. rzeczowej).

5) Doceniaj osiągnięcia dziecka, a nie stopnie.
Po powrocie do domu często pytamy:, Co dostałeś?, A nie czego się dowiedziałeś? Starajmy się zauważyć i doceniać nawet najmniejsze postępy i osiągnięcia dziecka.

6) Ufaj swojemu dziecku, nie odtrącaj go.
Dziecko ma czasem w szkole furę kłopotów - z nauką, rówieśnikami i musi mieć z tym do kogo przyjść. Znajdźmy czas, aby wysłuchać dziecko, zrozumieć jego uczucia, pomóc mu odnaleźć się w tym. Jeśli my tego nie zrobimy, poszuka pociechy lub wyjaśnienia gdzie indziej.

7) Nie chroń dziecka przed konsekwencjami.
Jeżeli dziecko zrobi coś złego, nie brońmy go - niech poniesie konsekwencje swojego czynu. Jeżeli wyczuje, że rodzic ślepo go broni będzie nadal źle postępował, wiedząc, że i tak nie zostanie ukarany, a obroną niech się martwią rodzice - "oni już tam coś wymyślą na moje usprawiedliwienie".